Alles is eindig

De liefde leeft tot de dood ons scheidt, maar in vele gevallen sterft de liefde al veel eerder af.

De sleur, persoonlijke ontwikkeling, andere doelen of gewoon die ene nieuwe collega zijn de kanker van de liefde. In het beginstadium zaait het twijfel om vervolgens alles wat gezond was te vernietigen.

 

Al het leed dat wordt geleden behoort tot een zeker moment tot het verleden. Ook een gebroken hart wordt later weer geheeld. Wanneer dan? Vroeg iemand met een puzzelhart van duizend stukjes me gisteren. Ik kan het je niet zeggen, zei ik, maar ik weet dat alles eindig is. Ook het verdriet om de liefde.

Hij en ik vernietigden ons wel drie keer in totaal. De eerste keer was het een kernexplosie met tranen, verwarring en wanhopige reddingspogingen. De tweede keer was het een granaat die ik aan zag komen zonder dat ik tijd had om weg te duiken en de derde keer schoot hij me van een afstand in de rug.

Daarna moest ik verder, maar hoe? Ik had net een nieuwe baan, 15 km verderop. Ik kon fietsen, maar als ik dat deed, moest ik voor een gedeelte door zijn buurt fietsen. De gedachte alleen al deed mijn maag samenkrimpen tot het formaat van een walnoot. Ik weigerde. Pakte de metro, de bus en nog eens de bus. Maar op een dag was ik de bus beu. Ik had ook recht op Amsterdam in zijn volledigheid. Dus ik pakte de fiets en waagde me aan de periferie van zijn buurt.
Een paar weken later durfde ik dichterbij het epicentrum van onze herinneringen te komen: de Amstelveenseweg. Maar geen seconde trapte ik op mijn gemak door die straat; de angst hem tegen te komen vulde mijn hele maag.
Waar houdt het op, dit verdriet dat ik 15 km lang van me af probeerde te trappen? In ieder geval ging het ergens tussen het Olympisch stadion en het Amsterdamse Bos beter. Maar een tijd lang duurde het een paar uren voordat mijn maag die enorme knoop had verwerkt en ik weer trek kreeg.

Toen hoorde ik dat hij naar het buitenland ging verhuizen. Ik wist ook welk land. Maar ik wist niet precies wanneer hij zou gaan. Ergens in april 2015. Dus in april 2015 schreef ik expres een paar blogs, zodat ik kon zien of hij die zou lezen vanuit zijn nieuwe thuisland (de man is één van de trouwste lezers van dit blog tot op de dag van vandaag). Toen dit blog inderdaad werd bezocht vanuit dat land kon de Schinkelbuurt tot veilige zone worden verklaard. De eerste dag na de bevestiging van zijn emigratie heb ik extra langzaam door zijn straat gefietst.

Nu ben ik ruim 2,5 jaar verder. Men zegt dat tijd alle wonden heelt, dat is zo. Maar tijd op zichzelf is een leeg begrip. Het betekent louter het verstrijken van de seconden. Als onze plaats in tijd statisch zou zijn dan zou er volgens mij weinig gebeuren met dat verdriet. Ik zou liever zeggen dat het leven oude wonden heelt. De manier waarop je je leven vult bepaalt het tempo waarop je je verdriet verwerkt. Als je aan die oude wonden gaat pulken, gaan ze weer open en worden ze mogelijk nog groter. Als je je focust op nieuwe avonturen en mensen dan heb je niet eens de tijd om aan die oude wonden te zitten. Ze groeien langzaam dicht.

Dus mijn leven gebeurde. N. gebeurde. N. was de tijd die alle wonden heelde. Het Facebookprofiel van mijn ex verloor zijn beladenheid, ik kon foto’s terugkijken en lachen, ik kon dagboekfragmenten lezen zonder terug te verlangen naar die momenten, ik kon zijn naam horen zonder direct aan hem te denken, de BMW was niet langer van hem, maar van andere hufters op de weg, ik kon mijn fiets gewoon voor zijn deur parkeren zonder mijn trek te verliezen.

Even leefde ik wonder boven wonder wondenvrij. Het duurde even, dat leven met hem, van hem.
Een nieuwe wond, van een ander formaat. En ik wacht op de tijd gevuld met leven die mij hopelijk ooit zal helen, of halven. En ik twijfel: is alles echt wel eindig?